Java, Bali en Gili!

Lieve allemaal,

Hoewel wij al een aantal keer gehoord hebben dat we mensen soms een tikkie jaloers maken met onze prachtige avonturen, kunnen we jullie garanderen dat jullie niet jaloers hoeven te zijn op de plek waar wij dit blog schrijven! We bevinden ons op dit moment namelijk op LCCT – Kuala Lumpur International Airport. We zitten hier al vanaf 19.45 en onze vlucht naar Phnom Penh (Cambodja) vertrekt helaas pas om 06.45. Hoewel er op Schiphol genoeg vertier te vinden is, is dit op KL LCCT niet echt het geval. We bevinden ons nu op zwarte, kleine, pijnlijke ijzeren stoeltjes tussen 54657 locals, die blijkbaar niet anders gewend zijn omdat iedereen slaapt (leuk detail: op 2 meter afstand ligt een Indiase kerel een onidentificeerbaar geluid te produceren (een soort van stoomboot)). Het andere verschil is dat alle locals waarschijnlijk binnen 1 uur vliegen, terwijl wij er nog zo’n luttele 9 uur op moeten wachten. Omdat wij er nu nog om kunnen lachen, schrijven we snel dit fantastische blog! Omdat de communicatiemiddelen hier ook nogal beperkt zijn, schrijven we dit blog voor de verandering samen want we kunnen gelukkig na 57 dagen 24/7 met elkaar doorgebracht te hebben, nog steeds (immer gezellig) door één deur. Met de grapjes van Fleur en Renate gecombineerd wordt dit ongetwijfeld lachen, gieren en brullen voor het thuisfront. Dus zet je schrap voor onze verdere avonturen in Indonesië!

Een aantal weken geleden (we weten niet meer precies wanneer want ons tijdsbesef is totaal verdwenen) vertrokken wij vanaf Medan (Sumatra) naar Jakarta (Java). Wij hadden een zeer chille vlucht voor slechts 25 ekkies voor de boeg met Tiger Airways (Ja, deze staat op de zwarte lijst, maar wij hebben als die hard backpackers wel voor hetere vuren gestaan, dus: for us no problem). Op de airport hadden we nogal een crisis, aangezien onze vlucht nergens werd aangegeven. Hoewel wij met onze tickets van Tiger Air liepen te zwaaien, wist niemand ons te vertellen waar er überhaupt een incheckbalie van Tiger Air op deze aardbodem te vinden was. Ineens wees een vriendelijke local ons erop dat Tiger Air in werkelijkheid eigenlijk niet bestaat in Sumatra. Uiteindelijk bleek dat Tiger Air onder de naam ‘Mandala Air’ opereerde, waardoor we alsnog konden vertrekken. Het was een prima vlucht ondanks de zwarte lijst (beter dan de vlucht van Bali naar Kuala Lumpur, waar we net met knikkende knieën uit zijn gestapt, maar dit is misschien een goed verhaal voor ons volgende blog). Na twee uurtjes vliegen zijn we aangekomen in Jakarta. Hier kwam Renate tot de conclusie dat de helft van haar enige paar schoenen niet meer in haar bezit was. Jullie moeten dan ook niet verbaasd opkijken als Oerang Oetan Mina binnenkort met een blauwe all star rondloopt, want deze mooie schoen is helaas achter gebleven in de jungle van Bukit Lawang.
In Jakarta gingen we eerst op zoek naar een ticket voor onze trein naar Yogjakarta, die de volgende ochtend om 07.45 zou vertrekken. Na ongeveer 5 pogingen en 4 verschillende treinstations (6 taxiritjes later) was het juiste ticket eindelijk in ons bezit! In Jakarta gingen we snel op zoek naar een hostel om lekker te gaan eten en slapen. We hadden verschillende opties: met rat, zonder rat, met zuurstof, zonder zuurstof, zonder rat en met zuurstof, zonder rat en zonder zuurstof, met rat en zonder zuurstof en zonder rat en zonder zuurstof. We kozen voor de optie: zonder rat en zonder zuurstof (Het was in onze hotelkamer ruim 52 graden Celsius: dit was de enige betaalbare optie). Je begrijpt: deze nacht verliep zeer soepel. Renate heeft de arme knul achter de balie om 3 uur ‘s nachts nog uitgekafferd omdat hij geen water voor haar wilde halen, waardoor haar pyjamabroek wederom bijna in public moest verschijnen, terwijl Fleur in coma lag door het zuurstofgebrek op onze kamer. De volgende ochtend vertrokken we naar het treinstation voor de trein naar Yogjakarta. Hoewel een vriendelijke local ons de tip had gegeven dat we SOWIESO om 07.00 op het station moesten zijn (terwijl de trein om 07.45 vertrok), verklaarden alle locals ons voor gek dat wij een uur vantevoren op het station waren (treinen hebben hier namelijk immer vertraging). Eindelijk was daar onze trein, die ons ruim 9 uur lang langs prachtige rijstvelden en idyllische dorpjes voerde! Deze 9 uur vulden wij onze tijd met het eten van droge crackers, half bedorven appels en overheerlijke yoghurtjes om het eens anders aan te pakken dan het ontbijt van chocoladewafeltjes in Sumatra. Dit verhaal kreeg uiteindelijk een heel groot staartje aangezien Fleur hier behoorlijk ziek van is geworden en alle vlekken van ons plafond in het hotel van Yogja inmiddels in haar slaap kan dromen. Aangekomen in Yogja hadden wij een tophotel met de optie: met rat, met zuurstof! Hier had Fleur haar ergste nacht uit de geschiedenis van Fleur. We zullen jullie de details besparen, maar een toilet met automatische doorspoelmogelijkheden zou geen overbodige luxe zijn geweest voor de 26 keer dat ze die nacht het toilet heeft bezocht (om uiteenlopende redenen). De volgende dag zijn we op zoek gegaan naar een ander hotel, ditmaal voor 3 personen, want onze geliefde Parisa (een andere intern uit KL en Utrecht) kwam ons vergezellen in Indonesië! In Yogjakarta hebben we veel tijd doorgebracht in het winkelcentrum (1. Omdat we de hitte slecht trokken en 2. Omdat Fleur tot weinig anders in staat was dan rondsjokken in de airco). In het Winkelcentrum hebben we echter echt een toptijd gehad. Elke dag bezochten wij een winkel waar ze massagestoelen en apparaten verkochten, waar we genoten van gratis massages. De winkeliers (mannen) genoten enorm van het uitzicht op ons, genietend van de pijnlijke massages, die af en toe rare stuiptrekkingen en geluiden opleverden. Ook ontdekten we ons favoriete winkeltje aller tijden, kon Renate haar all stars vervangen voor een nieuw paar, zagen we een danswedstrijd te midden van een grote groep locale motorrijders en bezochten wij een hilarische bioscoopfilm (21 Jump Street, voor de liefhebbers, hilarisch slecht, maar wel hilarisch), waar Johnny Depp een gastrol bleek te hebben (slechts 5 min totdat hij doorzeefd werd met kogels en het bloed in het rond spetterde). Ook hebben we het uiteraard gevierd toen Fleur haar eerste ijsje weer kon eten! In deze stad hebben we ook het wereldberoemde Ramayana ballet bezocht in de tuinen van de Prambanan Tempel. Wij gingen er alle drie eens goed voor zitten in dit prachtige theater. Hoewel de kostuums adembenemend mooi waren, was de dans zeer slaapverwekkend. De eerste vijf minuten keken wij geboeid, maar de overige 29379287 minuten vielen we van verveling bijna terug in ons coma (a la Jakarta). Opgelucht haalden wij adem toen de dans na veel vuurwerk eindelijk stopte! Helaas kwam de presentator ons toen vertellen dat dit slechts het einde was van de eerste helft.. Voorzichtig keken wij elkaar aan om te polsen hoe de rest erover dacht, maar we deelden allen dezelfde mening: er was geen ruk aan! Zelfs Fleur, die een enorme passie heeft voor dansen, kon weinig positieve punten aan dit ‘ballet’ (lees: gedartel over het toneel) noemen. Vooral de muziek was een heikel punt, de melodie veranderde namelijk nooit en er werden slechts 3 tonen gebruikt. Hiermee was de muziek vervelender dan de wachtmuziekjes bij uiterst irritante verzekeringsmaatschappijen. Gelukkig zorgde dit voor de slappe lach, waardoor we een top-avond hebben gehad! En toegegeven, de kostuums en de omgeving waren adembenemend! Na de show hebben we nog een aantal kiekjes gescoord met prachtige apen en overige prachtig uitgedoste artiesten! We keken wel even raar op toen veel locals liever met ons op de foto wilden dan met de dansers, maar ach; verschil moet er zijn en aangezien je als Westerling hier automatisch een Brad Pitt/ Angelina Jolie status verkrijgt waren we dit inmiddels wel een beetje gewend geraakt, dus wederom geen probleem;)! Vol vrolijkheid vertrokken wij terug naar ons hotel. De volgende dag hebben wij de prachtige Borobudur tempel bezocht! Hoewel we ook hier hoog gespannen verwachtingen van hadden, kwamen deze zeker wel uit! Zoals jullie ongetwijfeld weten is dit één van de zeven wereldwonderen en de grootste boeddhistische tempel van de wereld en is het absoluut een bezoekje waard! We zijn, zoals we inmiddels gewend zijn, om 04.00 opgestaan, zodat we deze tempel nog konden bezoeken zonder te stikken van de hitte en het gekrioel van 17409384 bezoekers. We waren heel erg onder de indruk van de tempel en heel bizar om te bedenken dat dit honderden jaren geleden is gebouwd zonder de hulp van allerlei technische snufjes van tegenwoordig.

We beginnen even een nieuwe alinea, want we zijn inmiddels twee dagen verder. De laptop begaf het helaas al snel op het vliegveld, omdat er helaas geen stopcontacten in onze nabije omgeving te vinden waren. Inmiddels zijn we na een helse nacht op de airport en een prima vlucht, veilig en wel gearriveerd in Phnom Penh, Cambodja. Maar dat terzijde en terug naar ons verhaal over Java!;)

Nadat we de Borobodur bezocht hebben, zijn we wederom naar de Prambanan tempel gegaan om deze ditmaal bij daglicht te aanschouwen. De dag daarna hebben we ruim 11 uur in een minivan doorgebracht richting de Bromovulkaan, een uiterst comfortabel dagje dus! We kwamen hier om 10 uur ’s avonds (kotsmisselijk) aan, dankzij een slingerende wilde tocht door de bergen. Na een snelle avondmaaltijd (opwarm noodles) wilden wij snel gaan tukken, want Ed Sheeran zou ons wederom om 03.00 wakker maken (voor de liefhebbers: Lego House, met dank aan de telefoon van Renate). Het was de bedoeling dat we om 04.00 zouden starten met een wandeltocht richting de vulkaan, zodat we daar om 05.45 de zonsopgang zouden kunnen zien. De mannen van de tourist office hadden ons geprobeerd een jeep aan te smeren, zodat een wandeling niet nodig was. Deze jeep zou ons tevens naar een viewpoint rijden, waar de zonsopgang over het vulkanische landschap nog mooier zou zijn! Omdat wij deze jeep echter veeeeel te duur vonden en wij natuurlijk onwijs sportief zijn (Vooral Fleur), besloten wij dit aanbod beleefd af te slaan en gewoon 2,5 uur te gaan hiken middenin de nacht. Er zit helaas een grote maar aan dit verhaal. De mannen van de tourist office hadden ons verteld dat de wandeling 2,5 km zou zijn en dat we om 04.00 in de nacht moesten vertrekken. Toen wij onszelf om kwart over 3 uit bed probeerden te werken, klopte de hotel manager aan met de vraag waarom wij nog niet vertrokken waren, omdat de wandeling volgens hem ruim 7,5 km zou zijn. En dit in minder dan 2 uur tijd! Als een malle zijn we toen uit bed gesprongen en vol goede moed begonnen wij aan onze tocht: dit ging ons makkelijk lukken! In Nederland kun je prima 5 km per uur afleggen als je goed doorloopt, maar we hadden er even niet bij stilgestaan dat we ons in de bergen bevonden en dat de klim dus ongelooflijk steil was! De 7.5 kilometer waren dus een helse bootcamp, zeker om 3.30 ‘s nachts zonder verlichting op het pad. Omdat we (vooral Renate en Parisa) na enkele minuten al aan de beademing konden, besloten we na een dik half uur bootcamp dat we toch echt zouden gaan falen in onze poging om de Bromo vulkaan voor zonsopgang te bereiken. Dus: Change of plans! Na tevergeefs 5 langsscheurende jeeps aangehouden te hebben, was daar onze redder in nood: Eddy! Eddy had een jeep in zijn bezit, waarmee hij ons voor een zeer goede prijs naar een extra mooi viewpoint wilde brengen om de zonsopgang te zien! Dit aanbod namen we gretig met handen en voeten aan en dit bleek al snel dubbel en dwars de moeite waard te zijn! We hebben met z’n vieren (Eddy bleef gezellig van de partij) vanaf Matiki viewpoint de zonsopgang meegemaakt, wat ongelooflijk mooi was! Des te meer, omdat wij de enige vier mensen op deze plek waren en we later van andere toeristen hoorden dat zij met een man of 40 op de andere viewpoints hadden gestaan. Na de zonsopgang bracht Eddy ons verder naar de Bromo, waar we de vulkaan zouden gaan beklimmen. Na een zeer stoffige klim over een supermooi vulkanisch landschap, kwamen we aan bij de stomende krater van de Bromo! Heel gaaf! Enkele uren later schoven we in ons guesthouse aan voor het ontbijt (het was nog maar 08.30) om daarna onze reis voort te zetten naar Bali!

Met een luxe touringcar vertrokken wij vanaf ons hotel richting Bali. Ondanks het feit dat de tour operator ons had verteld dat we om 19.00 in Bali zouden aankomen, arriveerden wij pas om 00.30 op de plaats van bestemming: ruim 5,5 uur later dan gepland. Helemaal gesloopt moesten wij temidden van het bruisende nachtleven van Kuta op zoek gaan naar een (betaalbaar) hotel. Dit was een vrijwel onmogelijk opgave, maar na een aantal pogingen vonden wij toch een geschikte verblijfsplaats! Die nacht hebben we maar eens flink goed bij geslapen na twee dagen vol ellendig lange busritten en gebroken nachten. Toen we de volgende ochtend heel laat wakker werden, hebben we gechillt op Kuta Beach; wat eerlijk gezegd een behoorlijk lelijk strand bleek te zijn in vergelijking met paradijselijke locaties als Tioman en de Perhentian! Voor surfers is het hier gelukkig wel paradijs op aarde aangezien Kuta Beach beschikt over hele hoge golven. Die avond hebben we een poging gewaagd in het nachtleven van Kuta. Hier hadden we het gevoel rechtstreeks in Jersey Shore beland te zijn. Hoewel wij vooral leedvermakelijk lachen om de acties van Deena en Snooki, zijn er blijkbaar ook mensen die deze dames echt als rolmodel beschouwen. De dames in kwestie stonden namelijk coke-snuivend op de bar in onvoorstelbaar korte rokjes, uiteraard zonder slipje. De mannen deden niet voor hen onder: met hun anabool gespierde ontblote bovenlijven vielen zij om de haverklap van het podium om vervolgens vrolijk verder te dansen zonder iets gemerkt te hebben van deze valpartijen. Op de hoek van elke straat werd een ruim assortiment aan drugs verkocht: Viagra, XTC, Cocaïne, Heroïne (dit werd openlijk op straat ingespoten) en Chrystal Meth. Hier waren wij, zoals je begrijpt, heel erg gelukkig mee! Na vele pogingen in elke mogelijke kroeg of bar in het nachtleven van Kuta, kwamen wij dan eindelijk tot de late conclusie dat het tokkie-volk van Kuta niet echt ons ding was. De volgende ochtend zijn wij dan ook weggevlucht naar het meer idyllische Ubud: een cultureel hoogtepunt in Bali. In dit stadje was de sfeer compleet anders: van tokkie-volk naar een meer hippie, laid-back sfeertje. Toen we in Ubud aankwamen werden we aangesproken door Dewi Antara: een lief Balinees mannetje die eigenaar was van een homestay. Vol passie vertelde hij over zijn huis, zijn vrouw die over geweldige kookkunsten zou beschikken en de toeristen die altijd 100% tevreden zijn over zijn homestay. Wij vielen natuurlijk meteen voor de charme en passie van dit lieve mannetje en zijn zonder te aarzelen bij hem achterop zijn motorbike gestapt. Zijn homestay was inderdaad ontzettend idyllisch. We verbleven in een kleine bungalow in de achtertuin van Dewi, waar wij uitzicht hadden op de familie-tempel. Meteen werden wij uitgenodigd om een echte Balinese crematie bij te wonen die de volgende dag plaats zou vinden, die we uiteraard hebben bijgewoond. Dit was een hele belevenis! In Nederland zijn crematies en begrafenissen natuurlijk ontzettend verdrietig, maar in Bali is er voor somberheid blijkbaar geen plaats en is het een grote happening! Op een heuse praalwagen werd de lokale arts (de overledene) naar de begraafplaats vervoerd, onder luid percussie-spel. Iedereen was in het wit gekleed en liep in de smorende hitte achter de praalwagen aan. Dit ging echter niet al te soepeltjes. De praalwagen was namelijk ruim 5 meter hoog en moest een weg afleggen die versperd werd door een groot aantal elektriciteitskabels, waardoor een groot aantal kabels sneuvelde. Eenmaal bij de begraafplaats aangekomen werd begonnen aan een lang zalvingritueel waarbij veel offers werden gebracht. Helaas hebben we het niet tot het einde kunnen volhouden, omdat het na een tijdje met bakken uit de lucht kwam zetten. In Ubud hebben wij trouwens ook het lekkerste eten in Azië tot nu toe gegeten! Dit heel eenvoudig bij een heuse food hawker stall.

Na Ubud zijn we doorgereisd naar de Gili Islands: onderdeel van Lombok. Dit was wederom een zeer zeer lange reis, maar zeker de moeite waard! Op Koninginnedag arriveerden wij op Gili Trawangan: het party eiland van de drie Gili Islands. Hoewel onze teleurstelling heel groot was dat wij Koninginnedag 2012 zouden gaan missen, bleek er op Gili T een echte Queensday party te zijn georganiseerd, waarbij zelfs DJ’s uit Bali waren over gevlogen. Helaas hebben wij het spijkerpoepen en zaklopen om 18.00 op de avond gemist, maar dit werd ruimschoots goedgemaakt doordat het feest losging tot diep in de nacht! Duizend maal dank aan de enthousiaste initiatiefnemers van dit feest: Fred, Fred en Fred (oja en Pim!). De rest van de week hebben wij vooral chillend aan het strand doorgebracht, genieten van ijs, drankjes en goddelijk eten! Ook werd er vrijwel elke avond een leuk feest meegepakt, met het hoogtepunt op Renate’s verjaardag (4 mei 2012), waar zij de prachtige leeftijd van 22 jaar bereikte! Op onze laatste avond op Gili T genoten wij van een echte fullmoon party, waar we tot diep in de nacht los gingen met onze voetjes in het zand :)! De ochtend daarna zijn we met de Ferry terug gegaan naar Bali, omdat wij hier een vlucht moesten halen naar Phnom Penh, Cambodja! Inmiddels hebben wij afscheid genomen van onze geliefde Parisa, met wie wij een toptijd hebben beleefd in Indonesië! Thanks lieve Par voor al het lachen :)!

Hopelijk hebben jullie in Nederland Koninginnedag ook goed gevierd en gaat alles nog steeds goed in ons vertrouwde kikkerlandje, waar wij over 53 dagen alweer terug zullen keren (Time flies!).

Heel veel liefs en tot de volgende keer maar weer!

Fleur en Renate