Not so Tarzan after all

Lieve allemaal,

Het is alweer tijd voor een tweede update! Wat is de tijd voorbij gevlogen! We hebben wederom ontzettend veel meegemaakt..

Mijn vorige update schreef ik vanuit Jerantut: the most depressing place on earth! Zorg ervoor dat je hier nooit langer dan twee dagen hoeft te overbruggen.. Sfeer was hier ver te zoeken, evenals het gevoel aan veiligheid. Bij gebrek aan beter zijn Fleur en ik gaan dineren bij de Pizza Hut, ondanks het voornemen om niet teveel westers voedsel te eten. Maar: nood breekt wet! Heel grappig is het feit dat de pizza hut in Maleisië echt iets is voor de elite: BMW's reden hier af en aan. Voor Maleise begrippen is het hier inderdaad belachelijk duur.. De reden dat wij in Jerantut verbleven, was omdat dit de 'gateway' naar de Taman Negara is. In Jerantut bleek dat het leven van een backpacker niet over rozen gaat. Het was ons plan om de nachttrein van 02.10 te nemen naar de Perhentian Islands. Eenmaal op het station aangekomen bleek in de eerste plaats dat er geen slaapcabine's meer beschikbaar waren, waardoor we dus lekker mochten zitten in uiterst comfortabele stoelen en in de tweede plaats bleek dat de trein ruim twee uur vertraging had! Ons humeur was dan ook opperbest! In Jerantut hebben Fleur en ik twee Duitse backpackers ontmoet: Uta en Jonas. De eerste avond zijn we met hen gaan dineren (Fleur en ik bestelden hier hetzelfde (Tom Yam) maar ik kreeg een portie die ongeveer 80 keer groter was dan die van Fleur), maar tijdens het diner bleek dat het absoluut niet klikte tussen Fleur en mij en Jonas en Uta. Jonas en Uta wisten alles beter, maar hadden weinig zinnigs te melden. Jonas kon alleen maar uren vertellen over zijn reis door Nieuw-Zeeland, waar hij elke nacht in de open lucht heeft geslapen (surrounded by squirrels) en geen mens gezien heeft (sounds fun!). Fleur en ik vonden vooral Jonas buitengewoon irritant en we deden dan ook alles om bij hem uit te buurt te blijven. Tevergeefs, want Jonas bleef ons overal volgen, zelfs helemaal naar de Perhentian. Ik werd dan ook nog vrolijker toen ik NAAST Jonas bleek te zitten in de nachttrein naar de Perhentian Islands (deze treinrit duurde ruim 9 uur). Toen ik 's ochtends wakker werd in mijn uiterst comfortabele stoel keek ik dan ook recht in de grijns van mijn grote Duitse vriend. Gelukkig was mijn humeur al snel weer opperbest bij de aanblik van de haven naar de Perhentian Islands! De meest wijze les tot nu toe: neem in Maleisië nooit de trein. Bussen zijn hier veel comfortabeler en rijden bovendien op tijd. Daarnaast zijn de passagiers in bussen duizendmaal chiller, omdat op de één of andere manier IEDEREEN altijd slaapt, ongeacht tijdstip van de dag. In de trein praten de mensen daarentegen ALTIJD, ook ongeacht tijdstip van de dag. In de nachttrein kon ik dan ook urenlang genieten van het gekakel van twee Maleise mannen, die me hun liefste glimlach schonken als ik ze kwaad aan keek!

Eenmaal op de Perhentian Islands aangekomen was ik de ellende van die nacht al snel weer vergeten. We verbleven op het prachtige Long Beach en sliepen in een schattig hutje met uitzicht op de prachtige zee! De eerste twee dagen van ons verblijf hier waren de weersomstandigheden hier optimaal! De zon stond strak aan de hemel (factor 50 is geen overbodige luxe) en de zee was erg rustig. Na twee dagen sloeg het weer een beetje om en was de nasleep van de monsoon duidelijk merkbaar: er waren superhoge golven! Op de Perhentian Islands kwamen wij Dorien tegen: een superleuke chick die wij tijdens onze jungle tocht in Taman Negara al hadden ontmoet! Dorien sliep tijdens haar verblijf in Taman Negara met Mr. Ho op een kamer. Volgens Dorien was Mr. Ho echt een karikatuur van zichzelf. Tijdens de jungle trekking moesten we op een gegeven moment erg lang op Mr. Ho wachten. Hilarisch was toen Mr. Ho terugkwam, hij overdramatisch 'Mayday, Mayday' riep en bijna naar de grond stortte in verband met uitputtings verschijnselen (Mr. Ho is een erg dik Chinees mannetje). In elk geval klikte het met Dorien erg goed en vonden wij het heel gezellig toen ze op de Perhentian in het hutje tegenover ons kwam slapen :). De hele tijd zijn we met z'n 3tjes opgetrokken. Op de Perhentian hadden wij een buitengewoon chill leven: het enige waar wij over na hoefden te denken was: wanneer gaan we eten? wát gaan we eten en wáár gaan we eten (we hadden hier keuze uit drie naast elkaar gelegen restaurantjes die alle drie exact hetzelfde menu hadden ;)). Omdat we bang waren dat ons IQ al een aantal punten was afgenomen, lazen wij hoogstaande literatuur tijdens het chillen op het strand. 's Avonds gingen wij elke avond chillen bij één van de twee beach bars op het strand. The Perhentian Islands staan bekend om het drankje 'Monkey Juice'. Als je hier teveel van drinkt val je plat met je gezicht in het zand, vandaar de benaming, al moet ik zeggen dat ik het erg ver gezocht vind ;). Wij wilden dit natuurlijk wel eens proberen! Elke avond vloeide de drank dan ook rijkelijk, maar gelukkig hebben wij geen 'Monkey' ervaringen gehad. Wel was het grappig om te merken dat alle locals zich letterlijk bewusteloos drinken. Blijkbaar is dit hun enige bezigheid ;) Op de Perhentian Islands hebben we extreem veel leuke mensen ontmoet: de Canadese Johnny, die 35 is maar eruit ziet als 25, de Amerikaanse Ethan a.k.a. 'Mr Google' (omdat hij alles weet), die 25 is maar eruit ziet als 35, de Amerikaanse David, een 42-jarige hippie backpacker die zijn hele leven alleen maar wil reizen, de Engelse Meg en Amy, de Zweedse Stina en Amanda en nog vele andere Duitse, Zweedse, Noorse en Finse reizigers. Kortom: het was hier één groot feest! Toen we op een dag op het strand lagen zagen we in de verte David aan komen lopen. Enthousiast liepen we naar hem toe, maar toen we dichterbij kwamen zagen we dat zijn neus onder het bloed zat. Bij navraag bleek dat David in de jungle had gelopen en dat hij zich net Tarzan had gevoeld. Toen hij een liaan zag hangen besloot hij dan ook een flinke aanloop te nemen, maar voordat hij het wist lag hij op de grond. Toen hij omhoog keek om te checken 'What happened' viel de tak, die zijn gewicht niet had kunnen houden, bovenop zijn neus: Not so Tarzan after all! Dit verhaal was zo hilarisch dat Dorien, Fleur en ik helemaal stuk gingen. De manier waarop hij het vertelde was echt onbetaalbaar. Ook hebben we helemaal krom gelegen van het lachen toen een Fins chickie en een Finse gast als bezetenen aan het dansen waren. Had ik maar een camera bij me gehad op dat moment!

Op de laatste dag van ons verblijf op de Perhentian besloten we te gaan snorkelen, want we hadden gehoord dat er haaien en veel schildpadden rondom de Perhentian zwommen! Op deze dag waren ook Hannah en Amee naar the Perhentian gekomen, die we al kennen uit Nederland! Super gezellig dus! De zee was op deze dag extreem woest op Long Beach; nog woester dan anders: de golven waren heel erg hoog, waardoor er geen boten van- en naar deze plaats konden komen. We moesten dan ook wandelen naar Coral Bay, waar de zee een stuk rustiger was! Hier stapten wij op de speed boot van 'het gezwel' (deze naam dankt hij aan een enorm abces op zijn wang). Ik moet zeggen dat deze speedboot een stuk minder comfortabel was dan die van Terry. Schrokbrekers kennen ze hier niet, waardoor onze ruggenwervels als zodanig fungeerden. Dit was geen pretje, kan ik je vertellen. Maar: de snorkel die ik deze keer kreeg was een stuk schoner dan die van Terry. But there were still a lot of chemicals inside ;). Tijdens het snorkelen hebben we een haai gezien en een enorm grote schildpad! Dit was natuurlijk super gaaf! Ook zijn we van een toren middenin de zee af gesprongen. Toen we terug waren op Long Beach zijn we lekker gaan chillen op het strand. De zee was nog altijd erg woest, en we vonden het een beetje scary om een duik te nemen. In de Lonely Planet waarschuwen ze zelfs voor de hevige golven op Long Beach. Hierbij stond zelfs vermeld dat het hier af en toe zeer gevaarlijk kan zijn omdat de stroming heel sterk is! Toen ik op een gegeven moment op keek zag ik een hele grote groep mensen staan op minder dan 40 meter afstand. Iedereen keek erg geschokt, en toen ik beter keek zag ik dat er een man gereanimeerd werd. Deze man was gaan zwemmen en was meegesleurd door de hevige stroming. Hij had teveel water binnen gekregen, was bewusteloos geraakt en had geen hartslag meer. Een andere man heeft hem uit het water moeten redden! Binnen 10 minuten sloeg de stemming op het strand volledig om en was er grote paniek. Het bleek namelijk dat de man die op dit moment gereanimeerd werd, niet de enige man was die meegesleurd was met de stroming: twee andere mannen werden ook nog vermist! Ook was er niet duidelijk of er nog meer mensen vermist werden. Op de Perhentian Island is het absoluut niet goed geregeld: er zijn geen lifeguards en markeringen zijn heel onduidelijk. Ook zijn er geen reddingsteams of medische teams aanwezig. Mensen van de duikschool 'Turtle Bay Divers' waren dan ook de enige die iets konden betekenen voor de mannen die op dit moment alle drie in levensgevaar waren. Duikers zijn de zee in gegaan, op zoek naar de twee vermiste mannen. Ook waren zij de enige die konden reanimeren: er is namelijk geen ziekenhuis of EHBO op dit eiland. De paniek was extreem groot en iedereen was zichtbaar aangeslagen. Ze hebben de man 45 minuten lang gereanimeerd, totdat hij eindelijk werd opgehaald met een bootje. Hij heeft het helaas niet overleefd. Ook de andere twee mannen hebben het niet overleefd: één van de twee is op open water gevonden door een vissersboot en het andere lichaam is tot op heden niet terecht. Het was een vreselijke ervaring om iemand van dichtbij dood te zien gaan. Dat er drie mannen zijn verdronken binnen tien minuten was voor ons echt onvoorstelbaar. Fleur en ik hebben de overige zwemmers als een malle uit de zee gehaald (er waren bijvoorbeeld nog twee kleine kindjes aan het zwemmen). We waren een beetje ontdaan en waren die avond ook niet echt in de feeststemming. Ook vonden wij het ineens niet zo erg meer om het eiland te moeten verlaten! De volgende ochtend zijn we heel vroeg met de boot terug gegaan naar het vaste land, om onze bus te kunnen halen naar Kuala Lumpur, voor ons volgende avontuur!

We zijn afgelopen donderdag aangekomen in KL, omdat we hier een internship gaan doen! Hoe het hier allemaal is zal ik de volgende keer vertellen, want deze update is nu al veel te lang. Wel hebben we donderdagnacht op de campus van UPM (Universiti Putra Malaysia) geslapen! Deze universiteit is zeer islamitisch en bijna alle studenten hier zijn moslim. We sliepen dan ook in een meisjes gedeelte, waar absoluut geen mannen mogen komen. Het was een hele gave ervaring om hier een nacht geslapen te hebben, want normaal gesproken maak je dit als toerist niet mee!

Ik zal jullie snel weer op de hoogte houden van al onze avonturen hier! Heel erg lief om te lezen dat iedereen zo meeleeft!

Heeeeel veel liefs!